Column Awater: het NK Poetry Slam in België

Die vraag stel ik me door het voorbeeld van de poetryslam-scene in Franstalig België. De Brusselse en Waalse slamdichters kunnen aan maar liefst twee Franse kampioenschappen deelnemen. Dat, in combinatie met het ontbreken van een overkoepelende organisatie, zorgt ervoor dat de vraag om een BK bij de Franstaligen niet zo groot is. Waarom er moeite in steken als je kan aansluiten bij een goed georganiseerd kampioenschap dat een enorm bereik heeft?

Ironisch genoeg verdeelt ook het BK me in een tweestrijd. Op zich is het een erg Belgisch concept: Nederlandstalige en Franstalige dichters nemen het tegen elkaar op. Echter die twee talen met elkaar vergelijken is verschrikkelijk moeilijk. Hoewel de finale altijd vuurwerk oplevert, wordt er vaak geopperd dat een aansluiting bij het Nederlands kampioenschap wenselijk is. Nu die eenmaking voor de deur staat, knaagt er toch iets aan mij.

Natuurlijk hoeft het in Vlaanderen niet zo te lopen als in Franstalig België; bovendien zijn er vooral veel voordelen verbonden aan de uitbreiding van het NK. De Nederlandse poetryslam-scene is een pak groter en met een goede prestatie in de finale zijn meer kansen gemoeid. Ieder jaar is er wel iemand die aan het NK een contract bij een uitgeverij overhoudt. Op lange termijn denk ik dat het (literaire) niveau van veel Vlaamse slamdichters zal stijgen.

In ieder geval wordt het Belgisch kampioenschap Poetry Slam vanaf 2020 verder georganiseerd. Alle doemscenario’s even opzij gezet, heb je dan met twee kampioenschappen in Vlaanderen toch vooral een scene die interessanter wordt dan ooit tevoren. Wie op beide kampioenschappen hoog wil scoren, heeft een evenwichtsoefening voor de boeg. Je zal teksten nodig hebben die zowel literair als toegankelijk zijn. Je moet een balans zoeken tussen je Vlaamse tongval en het AN. Je zal jezelf moeten overstijgen als je even hoog wil scoren op beide kampioenschappen zoals Carmien Michels je ooit voordeed. Succes!

4 september 2019