Dorpsgedicht Destelbergen

13 mrt Dorpsgedicht Destelbergen

Door Kevin Amse

Lieve buur,
Je liet de stad achter en trok onze gemeente als een deken tegen
je aan. Wees welgekomen en getroost: de rust waarop je hoopt
zit nu wellicht tussen verbouwen en opvoeden verscholen, later
vind je een stilte die het huis niet meer verlaat. Houd je kinderen
aan een hand vast, laat ze met de andere naar ons zwaaien.

Lieve buur,
Daar zit je. De dagen als een deken over je benen geslagen
maar vroeger danste je je voeten gevoelloos, met kromme
glimlach wijs je naar de foto’s in het boek op je schoot.
“Laat je de gordijnen open,” zeg je, “ik wil de kinderen voorbij zien
lopen en terugzwaaien, laat me leven als een plein op zaterdag.”

Ingekorte versie die op een mural verscheen.

Trek onze gemeente als een deken tegen je aan
wees welkom, getroost: de rust waarop je hoopt
zit nu tussen verbouwen en opvoeden verscholen,
later vind je een stilte die het huis niet meer verlaat.
Houd je kinderen aan een hand vast, laat ze met
de andere naar mij wuiven, laat ze voorbij lopen
zodat mijn kromme vingers terug kunnen zwaaien
en ik leven kan als een plein op zaterdag.

Dit gedicht schreef ik in opdracht van gemeente Destelbergen en ontstond na een reeks portretgedichten met haar inwoners. De uitgelichte afbeelding is het werk ‘Caféterras bij nacht’ van Vincent van Gogh.