04 dec Onder het mes
Onder het mes
Dat ik cliché’s verzamel weet ik al lang. Een greep uit het aanbod: ik ben een arbeidersjongen uit Ninove, ik ben Kevin en in het middelbaar zat ik even in bso, en tijdens het skiën liep ik de meest voorkomende ski-blessure op: een gescheurde kruisband. Maar blijkbaar hebben voetballers nóg een groter patent op gescheurde kruisbanden dan skiërs, dus daar lag een mogelijkheid voor het grijpen, toch?
En ziehier, op school mochten de winnaars van het voetbaltoernooi tegen de leraren spelen en U raadt het al: ondergetekende speelde enthousiast mee – tikte knap de 1-1 binnen – bleef aan het been van een leerling haken, voelde zijn kruisband scheuren, viel met een schreeuw neer – kreeg complimenten voor de vertoning ‘Zo tof jong, ’t is precies gelijk een echte voetballer!’ – en werd vervolgens van het veld gedragen. Dat zijn een hoop cliché’s om van mijn lijst te vinken.
Zes weken later, afgelopen dinsdag, onderging ik mijn derde knie-operatie in zes jaar tijd. Vorige keer kreeg ik een donorpees, deze keer gebruikten ze een deel van mijn hamstrings om een nieuwe kruisband te reconstrueren. ‘De voetballersoplossing’, noemt de dokter het. Ik ga eerlijk zijn: de voetballersoplossing doet pijn, verdomd veel pijn. Ik leef op Paracetamol en Tradonal, wat de meeste van mijn dagen vrij wazig en vermoeiend maakt. ’s Nachts is het dan weer erg moeilijk een houding te vinden waarin ik ontspanning vind – waardoor ik ondanks de vermoeidheid weinig kan slapen.
Maar goed, het is dat of binnen dertig jaar met een wandelstok rondlopen en klagen dat ik een nieuwe knie nodig heb. Net zoals vorige keer worstel ik me erdoor, en in de tussentijd post ik af en toe een videootje van mijn gesukkel. Dan kunnen we hier binnenkort allemaal samen eens goed om lachen.
Geen reactie's